در توبه عدد و مقدار مطرح نیست، ولى در استغفار گاهى عددهاى ویژه عنوان شده است، در قرآن عدد هفتاد و در روایات عددهاى صد، هفتاد، بیست و پنج و بیشتر و کمتر آمده است: «إِنْ تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ سَبْعِینَ مَرَّةً فَلَنْ یَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ» (توبه/ ۸۰) اگر براى منافقان که آلوده به کفر و شرک هستند و به اسلام و مسلمانان خیانت می­‌کنند هفتاد بار آمرزش بخواهى هرگز خدا آنان را نخواهد آمرزید.
جهانگیری با بیان اینکه توبه باید در حال حیات و زندگى باشد ادامه داد: توبه کسى که آثار مرگ را مى‏‌بیند، و پس از مرگ معنا ندارد، ولى از آنجا که استغفار به نحوى است که شخصى براى شخص دیگر می‌­تواند انجام دهد، بنابراین پس از مرگ نیز می‌­تواند برای او استغفار کند.
توبه فقط سبب بخشیده شدن گناه مورد نظر است، ولى استغفار علاوه بر این که عامل بخشیده شدن گناه است، موجب گشایش در زندگى مادى و فراوانى نعمت و دورى از بلاها، و مصون شدن از کیفرهاى دنیائى است.
مراد از استغفار، تنها استغفار زبانی و گفتن «استغفرلله» نیست؛ بلکه استغفار در یک جمله، یعنی؛ «اصلاح ایده و عمل» است و گرنه به مجرد گفتن «استغفرالله» مشکلی حل نمی‌شود؛ چنان که شخصی در محضر امیر المومنین علی علیه السلام، این جمله را بر زبان جاری کرد، حضرت عصبانی شد و فرمود: «ثَکِلَتْکَ امُّک أَتَدْرى‏ مَا الْاسْتِغفار؟» یعنی مادرت برایت بگرید. می‌‏دانى استغفار چیست‏؟ بعد حضرت شش شرط را برای استغفار بیان کردند.
براساس وعده الهی، ایمان و تقوا نه تنها سبب نزول برکات الهى مى‏‌شود؛ بلکه باعث مى‏‌گردد که آنچه در اختیار انسان قرار گرفته در مصارف مورد نیاز به کار گرفته شود همان طور که در آیه شریفه فرمود: «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى‏ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیْهِمْ بَرَکاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ وَ لکِنْ کَذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما کانُوا یَکْسِبُونَ» (اعراف/ ۹۶)؛ و اگراهل شهر‌ها و آبادی­‌ها، ایمان مى‏‌آوردند و تقوا پیشه مى‏‌کردند، برکات آسمان و زمین را بر آن‌ها مى‌گشودیم؛ ولى (آن‌ها حق را) تکذیب کردند؛ ما هم آنان را به کیفر اعمالشان مجازات کردیم».

در مقابل قران کریم در آیات فراوانی، سرچشمه فساد را اعمال خود مردم می‌­داند؛ در آیه ۴۱ سوره روم می‌­فرماید: «ظَهَرَ الْفَسادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِما کَسَبَتْ أَیْدِی النَّاسِ لِیُذیقَهُمْ بَعْضَ الَّذی عَمِلوا لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ» فساد در خشکى و دریا به‌خاطر کارهایى که مردم انجام داده‌‏اند آشکار شده است؛ خدا مى‌‏خواهد نتیجه بعضى از اعمالشان را به آنان بچشاند، شاید (بسوى حق) بازگردند» یا در آیه ۳۰ شوری می‌­فرماید: «وَ ما أَصابَکُمْ‏ مِنْ مُصیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدیکُمْ وَ یَعْفُوا عَنْ کَثیرٍ»؛ یعنی هر مصیبتى به شما مى‏‌رسد به خاطر اعمال شما است.
ایمان و تقوا، موجب نزول انواع برکات الهى است و نقطه مقابل آن باعث سلب برکات است، چرا مشاهده مى‏‌کنیم ملت­‌ها و افراد‏ بی‌‏ایمانی را که غرق ناز و نعمت‌اند؟ اظهار کرد: اولا تصور اینکه ملت‌هاى فاقد ایمان غرق در ناز و نعمت­‌اند، تصور صحیحی نیست و اگر به درون این جوامع برویم، قبول خواهیم کرد که بسیارى از آن‌ها دچار اضطراب­‌های روانی، نبود امنیت و سائر نابسامانی‌های اجتماعی هستند لذا نباید پیشرفت مادی و ثروت را با خوشبختی اشتباه گرفت.

ثانیا قران کریم در جای دیگری می‌فرماید: کفار فکر نکنند که این همه مهلت و ناز و نعمتی که ما به این‌ها دادیم به نفعشان است، بلکه به ضررشان تمام خواهد شد؛ چراکه بار خود را سنگین و سنگین­‌تر می‌کنند و بر عذاب خود می‌افزایند.
از مجموع آیات و روایت اهل بیت(ع) به دست می‌آید که رابطه استغفار و گشایش رزق و روزی، رابطه مستقیمی است و می‌توان آن را یکی از بزرگترین پیشگویی‌های قرآن کریم در تحقق جامعه­ مطلوب دانست.