زینت فقر و توانگری

حکمت 340 نهج البلاغه:

العِفافُ زینةُ الفقرِ، و الشُکرُ زینةُ الغِنَی.

عفّت و خویشتن داری، زینت فقر است؛ و شکر و سپاس، زینت غنا و توانگری است.

عفاف؛ تنها به معنای خویشتن داری در برابر آلودگی های جنسی نیست. بلکه از نظر واژه ی عربی، هر گونه خویشتن داری در مقابل گناه و کار خلاف را فرا می گیرد.

امام علی علیه السلام در این حکمت اشاره دارند به اینکه شخص فقیر که دست او از مال دنیا خالی است، هر گاه عفت و خویشتن داری داشته باشد، چشم به مال مردم ندوزد، از طریق حرام به دنبال کسب مال نگردد، در مقابل ثروتمندان سر تعظیم فرود نیاورد، این حالت او که در عرف عرب عفت نامیده می شود، زینت او می گردد و نقطه ضعف او را می پوشاند.

ثروتمندان اگر شکر توانگری را به جا آورند، نه تنها شکر لفظی، بلکه شکر عملی را نیز انجام دهند؛ و از آنچه خدا به آن ها داده به نیازمندان ببخشند، بهترین زینت را دارند.

اگر ثروتمند، بخیل و خسیس باشد، لکه ننگی بر دامان او می نشیند، و در نظرها زشت و نازیبا جلوه می کند.

برگرفته از تفسیر آیت الله مکارم شیرازی