پيامبر اکرم-صلی الله عليه و اله
ثَلاثٌ مَلْعُونٌ مَنْ فَعَلَهُنَّ: اَلْمُتغَّوِطُ فِی ظِلِّ النِّزالِ، وَ المْانِعُ الْماءَ الُمُنَتابَ وَ سادُّ الطَّرِیقِ الْمَسْلوُ ک؛

سه گروهند که بر اثر انجام دادن سه کار ناروا، خداوند آنها را لعن می کند: کسی که مکان عمومی، سایه بان ها، بوستان ها و محل نزول مسافران را آلوده کند، کسی که آب نوبتی را غصب کند و [نوبت شهروندان را رعایت نکند] و کسی که سد معبر کند و مانع عبور عابران شود.

با توجه به این روایت، اگر ملت و جامعه ای به عمد به فضای سبز و سالم و نشاط آور محیط زیست خود نیندیشند و از آلودن آن پرهیز نکنند و طبیعت زیبای خدادادی را آلوده کنند، گرفتار قهر و لعن خداوند خواهند شد. اسلام با بیان های گوناگون مسلمانان را از هر حرکتی که سبب بیزاری و احساس نفرت شود، باز می دارد و به آنها سفارش می کند زیر درختان، جلوی مساجد و عبادتگاه ها، کنار برکه ها و نهرها و راه ها و خیابان ها را آلوده نکنند و از انداختن آب بینی و دهان در گذرگاه ها خودداری کنند. این سفارش ها بیانگر این نکته است که اسلام، شهرهای مسلمانان و محیط زیست را تمیز و پاکیزه می خواهد و خواهان شهرهای پاک، باغ ها و بستان های دل انگیز و آرامش بخش و پاکیزه از هر گونه آلودگی است. دین اسلام میان سلامت و پاکیزگی محیط زیست و خشنودی پروردگار آلودگی محیط زیست و قهر و لعن خداوند، ارتباط تنگاتنگی می بیند و پیروانش را به توجه به این سنت خداوند در آفرینش، فرا می خواند.