دین و کمک به همبستگی و وفاق اجتماعی
«همبستگى و وفاق، اساس و پایه یک زندگى اجتماعى است و از بین رفتن آن، باعث فرو ریزى ساخت جامعه و از هم پاشیدگى حیات اجتماعى می‌شود.» [6]
از طرفى، هر فردى بر اساس غریزه خود دوستى، به دنبال منافع خود است؛ گر چه منجر به ضرر و آسیب زدن دیگران شود. لذا این حالت غریزى، خواسته و یا ناخواسته باعث اختلاف و درگیرى می‌شود.
به تعبیر آیت الله وحید خراسانی انسان داراى شهوت و غضبى است که با غریزه زیاده خواهی، به هیچ اندازه و حدی، محدود نیست. اگر شهوت مال بر او غلبه کند، گنج‌های زمین او را قانع نمى‌کند و اگر شهوت مقام بر او چیره شود، حکومت زمین او را کفایت نمى‌کند، مى‌خواهد پرچم قدرت خود را کماکان برافرازد. [7] اما دین در مقابل این زیاده خواهی انسان با تبیین زندگانی دنیوى و مقدمه خواندن آن براى زندگى اُخروى و نیز دعوت به گرایش‌هاى معنوى و تربیت خاص اخلاقى، زمینه این وحدت و همبستگى اجتماعی را مهیا مى‌کند
